مقاومت به آفت کش ها یک مشکل جدی در روند تولید محصولات کشاورزی است که علاوه بر آفات کشاورزی، درزمینه آفات بهداشتی نیز حائز اهمیت است و هزینه‌های اقتصادی و اجتماعی فراوانی را به بشر تحمیل می‌کند.
اولین مورد از مقاومت به آفت کش ها در سال 1914 روی شپشک سن ژوزه گزارش شد و بعدازآن رفته‌رفته به تعداد بندپایان مقاوم به آفت‌کش‌ها اضافه شد. گسترش روند مقاومت به آفت‌کش‌ها باعث افزایش نیاز به آفت‌کش‌هایی با نحوه اثر جدید می‌شود که این امر زمان‌بر و هزینه‌بر است. استفاده غیراصولی و با دز بالای آفت کش ها باعث می‌شود که به‌سرعت کارایی آنها کمتر شود. تمامی این عوامل باعث افزايش میزان مصرف آفت کش ها، افزایش هزينه هاي کنترل آفات، تخريب عوامل اکولوژيکي، بی اثرشدن استراتژي هاي کنترل و خسارت بيشتر به محصولات کشاورزي و درنهایت تخريب هرچه بيشتر سامانه‌های کشاورزي مي شود.

طبق تعریف سازمان جهانی بهداشت (WHO) مقاومت به آفت کش‌ها عبارت است از بروز توانایی ارثی در جمعیتی از آفات تا دزهایی از آفت کش را تحمل کنند که برای غالب افراد آن جمعیت در یک توزیع نرمال کشنده است. به زبان ساده‌تر وقتی افرادی از یک جمعیت آفات در یک منطقه، به آفت کش خاصی واکنش نشان نمی‌دهند و با محلول‌پاشی آن از بین نمی‌روند می‌توان گفت که این افراد به آفت کش مقاوم شده‌اند. بااین‌حال دلایل بسیاری برای اثر نداشتن یک ترکیب وجود دارد ولی با توجه به اینکه در کشور ما تناوب استفاده از آفت‌کش‌ها به‌ندرت رعایت می‌شود و کشاورزان به‌طور مستمر یک ترکیب یا ترکیبی هم‌گروه با آن را برای کنترل آفت مشخصی استفاده می کنند احتمال بروز مقاومت بسیار زیاد است.
جدول زیر آفاتی را نشان می‌دهد که تا سال 2014 بیشترین گزارش مربوط به مقاومت را داشته‌اند. کنه تارتن که در سالیان پیشین آفت بسیار مهمی به‌حساب نمی آمد، با دخالت انسان در محیط و سم‌پاشی‌های بی‌رویه تبدیل به یکی از مهم‌ترین آفات کشاورزی دنیا تبدیل شد و در اکثر گزارش ها بیشترین تعداد مقاومت را به خود اختصاص داده است.